Ik moet helemaal niks

Ik werd erop gewezen dat ik nogal vaak een woord gebruik waar men zich aan stoort. Het gaat om het woord ‘moet’. Niet zoals Moët, de veelal door snobbige influencers genuttigde champagne, waar ik zelf ook wel een glaasje van lust. Maar op z’n Hollands ‘moet’. Moeten, moet, een moetje.

‘Heb je seizoen drie van Ozark al gezien op Netflix? Die moet je echt zien.’ ‘Moet je wat drinken?’ ‘Weet je wat jij moet doen?’ ‘Je moet me echt even helpen.’ En ga zo maar door… Ik heb het niet door. Blijkbaar moet ik van mijn brein ‘moeten’ zeggen. Het gaat volledig onbewust.

Maar ik ben de beroerdste niet en leer graag bij, of in dit geval af. Dus na meerdere malen als reactie te hebben gekregen ‘ik moet helemaal niks’ of ‘nu zeg je weer “moet”’. Ga ik ermee aan de slag. Ik zal minder dwingend zijn als ik praat. Want dat is mijn bedoeling niet. En zoals het gezegde zegt ‘het is de toon die de muziek maak’. Dus zing ik vanaf vandaag een toontje lager: minder moeten dus.

‘Heb je seizoen drie van Ozark gezien? Die raad ik je echt aan.’ ‘Wil je wat drinken?’ ‘Weet je wat je zou kunnen doen?’ ‘Zou je me willen helpen?’ Zoals je leest, weet ik hoe het moet. Of eh.. mag, kan, zou kunnen.