Kutkerstboom

Ken je de mop van de kerstboom met die gekleurde lampjes? Ik bedacht ‘m zelf en ik kan je vertellen het werd een enorm slechte grap. Ik ben op het nippertje ontsnapt aan een acute epileptische aanval.

Manlief wilde dit jaar graag rode ballen. Want in een kerstboom ‘horen’ volgens hem rode ballen. Ik vermoed dat dit gedachtegoed iets te maken heeft met warme herinneringen aan kerstdagen toen hij kind was of hij denkt dat de outfit van de kerstman leidend is qua kleurenthema. Anyway, ik heb die interne memo gemist en decoreer al jaren onze boom met mintgroene en gouden ballen. Als je het mij vraagt een prachtige sfeervolle combinatie. Maar ik ben de beroerdste niet, dus vandaag, uh dit jaar, is rood!

Van skir naar sustainable

Was je vroeger nog een sloeber als je met je moeder naar het Leger des Heils moest voor een nieuwe spijkerbroek. Was je gierig als je je studieboek niet kocht maar leende van een klasgenootje. En was een enkeltje milieustraat het credo als de wasmachine kapot ging. Er is een verandering gaande genaamd sustainability. Ik vind het een vies klinkend woord maar het is Engels (duh) voor duurzaamheid. Tweedehands, lenen, repareren het is hotter dan ooit. En ik doe (on)bewust al een beetje mee.

Huisdierverlatingsangst

Ik ontwikkel verlatingsangst. Niet zoals de angststoornis verlatingsangst, waarbij je bang bent alleen gelaten te worden. Want ik vind het heerlijk gescheiden te zijn van mijn ouders, ook vind ik het heerlijk om af en toe zonder mensen te zijn, ik doe graag dingen met mezelf en binnen m’n relatie heb ik ook tijd alleen nodig (vriendlief gelukkig ook) en ik ben niet jaloers. Maar ik ontwikkel verlatingsangst voor m’n huisdier.

Liever lui dan naar de supermarkt

Afgelopen kerst gaf ik mezelf een bezorgbundel cadeau. Niet van Zalando of Bol, want dit zijn al jaren mijn bezorgbuddy’s, maar van de Appie. Als je me kent weet je dat ik een bloedhekel heb aan naar de supermarkt gaan. Dat gesjouw met zo’n kutkar die ik per ongeluk altijd in de weg zet, een flessenautomaat die jankt dat ik m’n hand te ver in de machine stop terwijl ik als een semi-volleerd darter de fles in het gat werp, irritante Gerda’s die een uitgebreid gesprek voeren precies voor de schappen waar ik moet zijn, achterin de winkel erachter komen dat ik voorin wat ben vergeten te pakken en dat zo’n acht keer. (Mijn dagelijkse stappendoel bereik ik voornamelijk in de supermarkt.) En dan nu ook nog die mondkapjes waardoor ik in gangpad twee al een opvlieger heb, een kletsnatte kin van mijn gehijg, stoom uit m’n oren en spontaan besluit de volgende keer in bikini en op slippers naar de supermarkt te gaan. Ik was het zat.

Ruim je rotzooi toch eens op

Gadver. Ik ben m’n vader geworden. Gelukkig in heel veel opzichten (nog) niet, maar de afvaltic heb ik geërfd, ik weet het zeker. Nee ik struin niet naar bruikbare schatten in openbare prullenbakken. En ik neem ook geen bij de straat aangeboden grofvuil mee naar huis, zoals mijn voormalige buurman deed. Ik hoor bij dat andere clubje. Ik ruim rotzooi van wildvreemden op.

Net als m’n gekke pa dus. Liep ik als kind met hem door het parkje bukte hij constant om blikjes, flesjes en zakken chips ‘van die hangjeugd’ in de afvalbak te doen. En stom dat ik dat vond! Ik schaamde me dood. “Laat toch liggen”, dacht ik hardop. Maar daar liep ie alweer het grasveld op voor een leeg pakje shag.

Ik moet helemaal niks

Ik werd erop gewezen dat ik nogal vaak een woord gebruik waar men zich aan stoort. Het gaat om het woord ‘moet’. Niet zoals Moët, de veelal door snobbige influencers genuttigde champagne, waar ik zelf ook wel een glaasje van lust. Maar op z’n Hollands ‘moet’. Moeten, moet, een moetje.

‘Heb je seizoen drie van Ozark al gezien op Netflix? Die moet je echt zien.’ ‘Moet je wat drinken?’ ‘Weet je wat jij moet doen?’ ‘Je moet me echt even helpen.’ En ga zo maar door… Ik heb het niet door. Blijkbaar moet ik van mijn brein ‘moeten’ zeggen. Het gaat volledig onbewust.

Quarantaine hobby’s

Ken je die puzzels van Jan van Haasteren? Die enorm drukke plaatjes waar wel 1001 dingen op gebeuren? Ik heb er een gemaakt. Van maar liefst 1000 stukjes! Mijn schoonmoeder leende ‘m aan me uit. Het thema van de puzzel: de December feestdagen.

Terwijl het buiten 25 graden was, bouwde ik aan een kartonnen gevaarte met afbeeldingen van kerstmannen, bont gekleurde december pakjes en prullaria, rendieren, Sinterklaas, zijn witte paard en piet. Die laatste was nog wel zwart. Ik denk dat mijn schoonmoeder de puzzel al even in haar bezit heeft.

A-Social Deal

Tijdens één van mijn vrije dagen rond kerst lag ik ‘s ochtends in bed. Ik ben niet zo’n uitslaper (ochtendmens hè), maar nog even liggen en wat scrollen en swipen op mijn mobiel, daar ben ik niet vies van. Ik was tenslotte vrij. Ik bladerde wat door de app Social Deal.

Welkom thuis stamppot andijvie

Ik ben weer terug van vakantie en dan eet ik altijd stamppot andijvie. Op de terugreis kan ik er al naar verlangen. Deze gewoonte (want een traditie is het nog niet, al zal ik er alles aan doen dit geniale gebruik over te brengen op mijn toekomstige kinderen) is begonnen in het jaar 2005.

Bonusouders ofzo

Mijn moeder en stiefpa, ik zeg liever gewoon ouders. Al heb ik ook een biologische vader die ook tot ouders gerekend kan worden. Maar nee, ik kom niet uit een regenbooggezin. Ik heb ‘gewoon’ 1 vader en 1 moeder.

Sinds mijn loopbaan bij de burgerlijke stand weet ik dat de opvattingen wie welke rol inneemt in een gezin ruim opgevat kunnen worden. Ook maakt het niet meer uit wie je welke titel toebedeelt. (Vooral Somaliërs vatten de bewoordingen die wij voor familieleden hebben heel anders op, maar daarover ga ik het nu niet hebben.)